Er zijn verschillende vormen van graffiti: ten eerste is er de simpelste vorm van individuele markeringen zoals slogans, beklading of politieke uitspraken. Voorbeelden van dit type van graffiti worden vaak teruggevonden in openbare toiletten of op buitenmuren en deze graffiti is ook meestal handgeschreven. Een andere simpele vorm is dat van de 'tag' die grappig is, het is het schrijven van één of ander naam of schuilnaam in een krabbelgeschrift.
Zowel de 'tag' als de individuele markeringen hebben weinig of geen esthetisch uitzicht.
Terwijl ze misschien een stijl van schrijven zijn, zijn deze vormen niet bevoegd als een voorbeeld van de prachtige graffitikunst omwille van om een tekort aan esthetische kwaliteiten en een onbekwaamheid om een maximale esthetisch gevoel in de kijker te produceren.
Eigenlijk is de tag of de individuele tekening niet geproduceerd voor artistieke doeleinden.
Het is fundamenteel de bedoeling om de schrijvers aanwezigheid aan te duiden.
De laatste vorm van graffiti is graffiti die creatief gebruik van spuitbussen om een kunstwerk te produceren dat voldoet aan de normen van de graffitistijl.
Moderne graffitikunst is ontstaan in New York City  en het was eerst gekend als New York Style Graffiti. Deze kunstvorm begon in de late jaren 60. Tagging bekwam snel als een manier om een naam bekent te maken over de gehele stad. Het voordeel van de spuitbussenverf is dat men in grootte en kleuren kan evolueren. Het was niet enkel genoeg om iemands naam gekrabbeld te hebben op een beschikbaar en zichtbare oppervlakte, want iedereen deed dat. Door het gebruik van de spuitbus kon men de tagger onderscheiden van de kunstenaar door middel van kleur vorm en stijl. Door middel van het gebruik van de spuitbus bracht men nu ook bij de artistieke creatie een tag aan. De tag is eenkleurig en is geschreven in een stijl die iedereen kan hanteren. Deze tag gaf aanleiding tot de throw-up. Dit is een tweekleurige tag die meestal in omlijnde of bolachtige letters gemaakt is. Deze stijl is ook niet zo moeilijk maar evolueerde tot meer gecompliceerde stijlen zoals de stamp. Deze stijl maakt gebruik van letters die een driedimensioneel effect veroorzaken. Het stuk dat kort na het meesterwerk verscheen is een groot veelkleurig werk. Een stuk is meestal op een wand aangebracht en het betreft originele en bekende tekenfilmfiguren in tegenstelling tot de naam van de graffitikunstenaar. In het midden van de late jaren 70 startte men met het schilderen op ondergrondse treinen, vandaar de naam 'subway art'. Stijl en artistic talent waren en bleven zeer belangrijk. Het doel was om uitschieters te creëren. Dit waren werken die uitsprongen omwille van hun creativiteit, kleur en krulachtige omlijning, dat betekent geen druipers en overal artistiek uitzicht. Het is de herkenbaarheid van de artistieke talenten van de graffitikunstenaar die een stempel drukte op de subway art, en niet enkel de verschijning van hun naam op duizend verschillende plaatsen. Deze stijl maakt gebruik van bolvormige letters die verwarrend zijn en van een in elkaar sluitend type kalligrafie dat bijna onmogelijk is om te lezen. De mogelijkheid om ingewikkelde stukken te produceren maakt het onderscheid tussen de tagger en de graffitikunstenaar. Taggers krabben en graffitikunstenaars doen aan kunst.
In het verleden werkten graffitikunstenaars vaak alleen, maar de grootte en complexiteit van de werken alsook wat de veiligheid betreft, werken gemotiveerde kunstenaars tezamen in groepen. Deze groepen van graffitikunstenaars bestaan uit 3
à 10 groepsleden.
De productie van graffiti houdt gevestigde technieken en stijlen in en de kunstvorm is gekarakteriseerd door een standaardmedium, spuitbussenverf.
Graffiti is geen spontane activiteit zoals tagging in de vorm van een leuke krabbel. De afwerking van een stuk of een productie houdt een groot deel in van de inbeelding, planning en inspanning.